ความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้หรอก...มันเป็นเรื่องของหัวใจ  แต่กับบางคนก็ยังเลือกสั่งสมองให้โกหกหัวใจตัวเองว่าไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว  ดังนั้นถ้าการหลอกตัวเองมันทำให้ความเจ็บมันลดน้อยลงก็ทำไปเถอะ...เพราะการจะลืมความรู้สึกบางอย่างอาจต้องใช้เวลา  บางคนอาจใช้ทั้งชีวิตของเขาเพื่อที่จะลืมมัน...บางครั้งความรักมันก็น่าค้นหา  แต่บางเวลามันก็น่ากลัวเกินไปที่จะกล้าเปิดใจรับมัน  คนที่ต้องเก็บความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ให้ลึกที่สุดโดยไม่ให้ใครรู้นั้นเจ็บปวดยิ่งกว่า...เพราะเขาคนนั้นจะไม่มีทางได้ลงเอยเหมือนในนิยาย  ต่อให้ต้องเจ็บแค่ไหนก็ต้องทนเก็บมันเอาไว้  เพราะไม่มีทางที่เขาจะได้สมหวังกับคนที่หัวใจไม่มีที่ว่างเหลือให้ใคร...

       ดังนั้น  70% ของคนที่แอบรักจึงผิดหวังและกินแห้วมากกว่า  ส่วนอีกสามสิบเปอร์เซ็นต์ที่เหลืออาจจะสมหวังหรืออยู่ในประเภทเสือซุ่มที่ยังคงซุ่มเงียบแอบรักต่อไปเรื่อยๆ โดยไม่หวังครอบครอง  แม้จะรักใครคนนั้นมากแค่ไหนก็ทำได้แค่มองและเป็นห่วงอยู่ห่างๆ เท่านั้น  สักวันความรู้สึกมันคงจะลดลงไปได้เองกระมัง...